بازگشت
دُوربا د ازمیهنم ! د ست خسا نِ د د منش
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی) عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)

 

*********************************

من خطاب بر تـــــــو نمایم ای بـــرار!

حرفِ من بشنــو!،که این آیـــد بکـــا ر

گـــــــوش فــرا دِه،برهمه معـــنای ا و

کــاو بچیند، از دو چشمــا نت غبــــا ر

آن غبــاری را ،که از طــوفانِ جــنگ

بهــرِ قوم آورده است ،بس ننگ وعـا ر

خون یکــد یگــر بریزی از قـصـا ص

عاقبــــــــــت برآ وََرَد از مــا، دمــا ر

شا د گرد ی تو،ز مــرگِ دیگــر ا ن

این بــــــدانی خود ،برایت اعتبــــا ر؟

مُـّد تی بیش از سی سال،زخمت زنی

رحـم کُــــــن !بر قـــلبـــها ی داغـــــدار

قلبی توسنگ است؟، مگراحساس نیست؟

ترس و وَهم ،هم تو نــداری از کردگار

دَنــــــده ای دست رذیـــلان گشته ا ی

گوی مِلّــت ،در میا ن است وانتحــا ر

گشــته ای همسنگر ِ د ُزد و دغـــــــل

در محــافــل ،هــم شدی تو قـا بــد ا ر

سود ،تو از چه میبری؟از خونِ خــلق؟

میکشا نـــــد خــلق ،ترا هم ســـوی دار

غیرت وهِمّــَت وآن وحدت کجــا ست؟

فقـروبد بختی ،تو خواهی پـا یــد ا ر؟

پنــدِ من بشـــنو ! دوچشمت بــاز کــُن

قطع کـُن با کوشِشَــت!، جنگ از دیا ر

صُــلح خـیر است، و دراُ ّمُ الکــتــا ب

گرتــو خــوانـدی روزکی ،یا بار با ر

شا د زی د رصُـلح! و هم آ زاد زی !

جنـگ ،برایت هم نباشد خــوشگـــوار

قـوم افغان ،خود بــرادر بوده انـــــــد

بُغــض وکینه ،از میــانِ او بر آ ر !

هر کُجــا هستی ،سُخن از صُلح گــو!

میفــرِست نفـرین خود،برکـــــار زار

ســوی اولادِ وطن ،کــُن یک نظـــــر

هر یــکی ،گــریَد بحــالش زار زا ر

ظُــلم و استبداد، ز دست نا کســـا ن

بُـرده است ازحـا لتی هر کس،قــرا ر

بنگر! بر خـــود وبر ابنـــای خــــلق

رسـم جنگل گشته است،صید و شکا ر

جــانـورانِ بس وخیم، انــــدر پَی انــد

تا کـَنـَند ،این پوست وگوشت وپود وتار

تا بکــَی ؟ !غافــــل ازین اندیـــشه ا ی

همچــو دوزخ گشته بر مـــا،روزگــا ر

از برای صُلح و آن اَمــــن ،در وطن

دعــوتِ قـومت بکــُن مـــردانه وار!

بهـرِ تقبیـــــــح بسی اعــما لِ زشت

یاد آر آن واقعــــه !، در ننـگــرهــا ر

با تفــاهُـم ســـوی خلقــت ،تـو بر آی

جمـع کُن تــو، اسلحــه ای مــرگــبا ر

داس و چکُـش سـاز،تــو ازفــولادِ وی

بهــرِ دهقــانِ دروگــر،کُــن نـــثــا ر!

زیب وزیــنت دِه ،فضــای کِشوَ رَ ت

هــرکُجـا یی!،درهــِــرَی یا قــنــدهـا ر

بـوسه دِ ه !بر هــردو رُخسارِ یتیـــــم

تا شـود لــرزه بر اندامش قــــــر ا ر

کُن تو شُـدیا ر! قطعـه های دیمــه را

نعمت افــزایــــد ،بــرایت کــردگــا ر

بـرکَـن از ریشه ، نبا تِ پُر ز سُــکر

یعنی آن ،: چرس و تَبَــک و کوکنـا ر

در تلاشِ زرع و آن اَنعــــا مِ خــویش

زحمتت را کُــن دوچــــند، تا شامِ تا ر

پخته کاری کُن، وکِشتِ زعـــــفــران

تـــومــُلَبَّس میشوی، زآن کشتــــزا ر

روغن ِ پُنبه ،بِه از هر روغن است

مـرحـبا برزحمتت ! ای پخته کـا ر!

باغِ انگوریت دهـــــد ،نیــــرو به تَن

در کــنارش هــــــم برویـد،آن انــا ر

روغـــن زردِ ،که از کــوچی رســد

جُستـجویش کُن تو،در پـا ی حـصا ر

دانـه ای گندُم زعفرانی ،چـه شـــــُد؟

قـَدری شـاهنــازی ،برای من بیــا ر!

حَــقّ ببینــــد ،خـد متی آن بنـــد گیت

میشوی از برکَــــتِ او ،کــا مــگــا ر

چون سُخن، گویا شُـد ازعِرفان وعِــلم

کسبِ او،انــدر برت چـون ذ ُوالــفـقـا ر

گـــردن جــهل و حــما قـــت ، برزنــد

یا زَنَـد او ،سراز آن هـــــر نا بکــــا ر

فـرض گردیده است بما ،تحصیـل عِـلم

گـر به شهـری،یا بــه دِه یا کُهـــســا ر

مکـــتب وآن مدرسه، بر مــرد و ز ن

با همــان دارُ ا لفـنــون شُد ا فــــــتخا ر

جنگ وخونریزی، از آن بیدانشیست

مملوازخون گشته است ،بس جـویبــا ر

جنگ ،تحمیلی است به خـلقِ کِشوَرَم

داده است معیوب ،هزاران صدهـزا ر

آن شهیدانی ، که جان بخشیــده انـــد

کـَی پـذیرد عقـل، حسا بش بیشــمــا ر

هــم بسی آواره گان درهِجــرت انـــد

درهمیــن غُــربت،دل و جان بیقــرا ر

هرچه گویم ، یا نگـــویم روشن است

تو نظـرانـداز! سوی قــبر در دیـــا ر

گــر ترا رحمی به دل آمــد ،بـگـو!

ای بـرادرازهـــمین جنگ ،زنهــار !

دست یکــدیگر ،بگیرید در عـــــز ا

مِلــّت ما،گشته است سخت سوگـوا ر

وحـدت ما، بـــا عث پیروزی ا ست

گر شوی ازدِ ل برایش،جـان نثــا ر

ریشه کَن کُــن ! بیسوادی از وطـــن

بر دو چشمــم آن قـدم،آمـــوز گــا ر!

زحمتت باِالحــقّ ،فــــــداکاری بــُو د

ازتو دارنــد ،قـوم ومیهــن انتــظــا ر

***

جانِ من ! بشنوسُخن ! ،از دشمنــا ن

با تــــلاش و سعی بس گردنکــشا ن

ددمنشا ن ، پــــرورانیدند به جنـــگ

آن گروهی را ،زبخش جـــاهــــــلان

بهرِ تطمیع خســا نِ بـــــد ســلو ک

دالــر افشاندنـد به پــای ابـلــهـــا ن

پیش چشم،جُــز دالر و دینـار نیست

خون خلق ریزنـد بهرسو رایگــا ن

شُـد ز بر،حیــــــثیّتی انســـانی اش

کاش !قبض کرد یش عزرائیل، جان

دستِ او کوته شدی، زین خــاکِ ما

ونکـــردی او،خدمتــی بیگــانــــگا ن

هم نخیزاندی فســاد ها ،اینچنیـــــن

درهمــین بــوم و برِ،ا فغــا نسـتا ن

دشمن مَکّار،به خونخواری یک است

همچو زالو می مَــکَـد،او خونِ ما ن

نظــــــمِ قُــلاّبی ،ورا در بنـد کشیـد

از کُجــا شُـد ؟آن حیا تش در اما ن

خصلتی دونا ن،نــفاق افگنـدن است

شرح این ازانگلیس گشته است عیان

سر سپُردن ، نزد اینگونه خســـا ن

ننگ وعارا ست،بهرِ ما ایـدوستان!

بین!چه حال آمــد؟سرِ ما ای رفیـق!

ریختنِ خون است ،بجای لُـقمه نا ن

بیسوادی، مایه ای این نکبت است

ای وطندار!بر گیر آخر تو عنــا ن

ما ،که مُسلم زاده ایــــــم وآئینِ ما

کـرده توضیح ،حلّ هرمشکِل بیا ن

اُمَّتی احمــــد!،ســرم قُــــــربانِ تـو

شرح هرچیزرا بخواه! تو زآن قُرآن

تــو بیابی پاسُخت،بر هــر ســوءال

چون بُری پَی،در تـــمامی کُنــه ِ آن

اَمــرَهُم شُوری،بخـــــوان تو بینَهُم

الحـذر! از فاسدان وز منافــــقــا ن
هیچ در عــا لَم ،چنین قومی نــبـود

که شود توهــین، بدست مُنـکـرا ن

ای وطن! و ای مادرِ غمگینِ مــن!

ناله هایم، رفته است تا آســــمــا ن

گوشهــا کرّ گشته اند،از فَیرِ توپ

بس زبانهـا ،گشته اند لال درمیا ن

خصم غَدّارت ،بهر سو ناظر است

تاخت وتازِ او،بُـــود سِرّ و عیــا ن

ای بــرادر!خارِچشــــــــمِ دُ شمنی

گر نخاریــدی تو پُشتش،این بــدان

پس تو هِـمّـت کُن،و با عزم استوار

تا نَهی برپُشت خصــم،بارِ گــران

کاو نخیزد بارِ دیگر،هُشــــــــدار!

بردوچشمش زن ،همان نوک سنا ن

کُــن حراست مرزوبومت،با خروش

میگــــــذاربر بامِ کیهــان ،نردبان !

افتخــاربر آن شهیدان است،که تــــو

قـهـرمانان زائیده ای ،افغـانــستا ن

آریــانــا ی کُــهن !تو زنده شــــو !

حُـرّیت بارِ دیگر،گیر ازغربیــا ن

افتخـارم بر تو است ،خـاور زمین!

خــلقِ تو ،منجُــمله ای مسعودیـا ن

چون زدائیم زنگــهـا،از قلبــــهـــا

رحمی برمخلوق رسد،ازلا مکـا ن

کــُن تو ا ستـــــقبال،حُلولِ نهضتی

آنکه گرداند وطن،بــاغِ جنــــــا ن

***

آنچه در این سینه داشتـــم،دِ ل بگـفت

در همان کـــانِ ا دب،دُرَّش به سُــفت

انتـــظارِ پـــاسُــخ ،ازهرعــاقـــــــلــم

کــــاو شود آن مونسِ جـــــان و دلــم

اِنتَ حُبّـــی،اَنـــا حُبَّـــک یــــا اخــی!

خوش بَزی! درعالمِ جان خوش بَزی!

اغتنــامِ وقت وعُـــمر، بر ما حـــلا ل

میرســاند صُــلح بر ما ،ذُوالجـــلا ل

مینمائیـم کشــورِ خود را ،اعــمــــا ر

میزدا ئیــم،هرچـه زنگ است دردیار

میفرستم من پیــــام،بر اهـــلِ کــــا ر

تا پــــذیـــــرد هـر دِلِ خسته، قـرار

نــو سبـــق گیریم زسر،ز آموزگـا ر

آنچــــــه ما را،پنــــد داده روزگــا ر

از شــــهیدان ،میکُنیم یاد هر زما ن

کــَی فـرامـوش میشود،حَــقِّ زنا ن

ما درِدلسوزِ من !من را ببخــــــش

سالِ عُــمـرِ من شُـده،پنــجاه و شش

آنکه جان باخته است،برای اینوطن

عاشقِ او بوده ست،چون کوهـکـَـن

ازشیرین گفتم، که فــرهـا دش تویی

مایه ای آن شور و اِرشادش تــویی

تیشه ات برگیر! برو! توچهـلستون

بیخ ظُلمت برشَکَن،شُــد سرنگــون

خطّـه ای آبائـیت ، یا د ت کُنـــــد

عِلم وعرفان گیر!،که اُستادت کُنـد

مست وشادان گرد،تو اندرکوی ا و

شاد زی دائم،تو در پهــــــلوی ا و

قلبِ نازکبین! بقُـــــــربا نت شوم

صدقه ای آن لُطف واحسانت شـوم

تـو،چه شورافگنده ای دراین تنــم؟

تا رسید آن بوی خـا ک از میهنـــم

بوده ای تو هستی من و جـودِ من

کاندرین مجمر ،تو هستی عودِ من

از خُــدا خواهم ،تپشها یت بســــی

هـم نیــازارد تُــرا،آن یک خَســـی

(خشنودم)از بارگاهت ،یا اِلــــــه !

این مُقصّــِر را ، رهانی از گُنــاه

=================

 

مقیم شهر کییف- اوکرائین مورخه ای

03-19-2011 میلادی.

 


October 4th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان